Τα απομεινάρια μιας εποχής.

Στην Κρήτη για καμιά τριανταριά χρόνια κυριάρχησε μια τοπική «νομεκλατούρα» –κομματική, επιχειρηματική, επιστημονική, συνδικαλιστική – που διαχειρίζονταν, χωρίς υπερβολή τα πάντα. Θέσεις, αξιώματα, εργολαβίες, επιδοτήσεις, προγράμματα, όλα περνούσαν από τα χέρια τους. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες τους έβρισκες από κάτω. Εκτός από τη δουλειά τους, εκεί τους έβρισκες σπάνια. Εννοώ εκεί που ήταν διορισμένοι, γιατί όλοι σχεδόν ήταν. Σε νομαρχίες, δήμους, εϕορίες, πολεοδομίες ή εκλεγμένοι σε εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και συνεταιρισμούς. Σε θέσεις ευθύνης, διευθυντές, προϊστάμενοι, πρόεδροι, σύμβουλοι, ιδιαίτεροι βουλευτών, κουμπάροι. Με υψηλές γνωριμίες πάντοτε «έλυναν και έδεναν». Δεν τους έπιανε νόμος, όλα τα τακτοποιούσαν με τον τρόπο που μόνο αυτοί ήξεραν.

 Σήμερα βέβαια έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά που χρόνια μας «πούλαγαν» αποδείχτηκαν ϕούμαρα. Όμως αυτοί συνεχίζουν απτόητοι. Τι κι αν ο πολιτικός τους ϕορέας κατρακύλησε στο 3 με 4%; Τι κι αν οι ταγοί τους είναι στη ϕυλακή; Σε τοπικό επίπεδο παραμένουν αχτύπητοι. Και διεκδικούν την ψήϕο σου!


Τους συναντάς στα ΜΜΕ, σε ημερίδες και σε συνέδρια, να βγάζουν λόγους, ν’ αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, μια ψευδοεπιστημονική αργκό, που δεν έχει κανένα νόημα και περιεχόμενο. Αραδιάζουν κλισέ ϕράσεις όπως: «βιώσιμη και αειϕόρος ανάπτυξη», «μοχλός ανάπτυξης κι εξόδου από την κρίση», «ϕιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον», «συγκριτικά αναπτυξιακά πλεονεκτήματα», «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» αλλά κυρίως «αύξηση της απορροϕητικότητας», του ΕΣΠΑ προϕανώς. Καμαρώνουν γιατί είναι, λέει, πολύ απορροϕητικοί. Και όσο πιο «απορροϕητικός» είσαι, τόσο πιο πετυχημένος!

Θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια, του «εκσυγχρονισμού», της «ευμάρειας» που λένε, τι πάθαινες αν τολμούσες να διαϕωνήσεις μαζί τους.

Αν τολμούσες να αμϕισβητήσεις το «θαύμα» του Χρηματιστηρίου, να υπενθυμίσεις ότι Χρηματιστήριο υπήρχε και σε άλλες χώρες, δεν το ανακάλυψε ο Σημίτης, κι ότι μια ξέϕρενη ανοδική πορεία μοιραία θ’ ακολουθούνταν από μεγάλη πτώση. Τότε σε κατατρόπωναν ως μαρξιστικό απολίθωμα που ζούσες στο 19ο αιώνα. Αυτά είχαν λέει περάσει οριστικά. Άλλωστε σου έτριβαν στη μούρη ότι αυτοί έβγαζαν τη μέρα όσα εσύ έβγαζες σ’ ένα μήνα!

Αν τολμούσες να μιλήσεις για τη σπατάλη των Ολυμπιακών αγώνων σε έλουζαν ως προδότη, εχθρό της πατρίδας, της ανάπτυξης και του τουρισμού, γιατί δεν έβλεπες τα οϕέλη που θα απολαύσουμε μετά τους αγώνες, που εννοείται ότι αυτοί τα έβλεπαν. Κι εσύ ο «κολλημένος» είχε κάτι «κουλά» ερωτήματα για το πόσο θα κοστίσουν, ποιος θα τα τσεπώσει, ποιοι θα τα πληρώσουμε κ.α.

Αν τολμούσες να ψελλίσεις κάτι για την καταστροϕή του αγροτικού κόσμου και της υπαίθρου, για το ότι δεν είναι δυνατόν μια χώρα να μην παράγει τίποτα, τότε σε έβαζαν στη θέση σου λέγοντας σου ότι εμείς έχουμε άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα, ότι θα γίνουμε χρηματοπιστωτικό κέντρο της Μεσογείου, κέντρο τουρισμού, μεταϕορών, εμπορίου, νέων τεχνολογιών και πολλά άλλα που θαύμαζες πως διάολο τ’ αποστηθίζουν ενώ δεν καταλαβαίνουν τι λένε!

Θα μου πείτε: και τι νομίζεις δηλαδή, ότι θα αποχωρήσουν ντροπιασμένοι για το κακό που έκαναν στο λαό; Ότι θα έχουν τύψεις γιατί έβαλαν τη χώρα στο Μνημόνιο, τη ρήμαξαν, την κατάστρεψαν και βύθισαν τους εργαζόμενους στη ϕτώχεια και την απελπισία; Ότι θα πάνε να κρυϕτούν γιατί υπήρξαν σύντροϕοι και ομοτράπεζοι του Τσοχατζόπουλου, του Μαντέλη και του Παπαντωνίου;

Πρώτοι αυτοί ξέρουν και θα σου πουν τι ακριβώς έγινε, τι ακριβώς ϕταίει. Σα να έχουν καταπιεί το ΜΕΓΚΑ και το ΣΚΑΙ μαζί. Σου λένε και σου ξαναλένε: ότι ζούσες πάνω από τις δυνατότητες σου, ότι μαζί τα ϕάγαμε, ότι το είχαμε παρακάνει, ότι ϕταις κι εσύ που έπεσε έξω η χώρα, ότι αν ϕύγουμε από το ευρώ θα καταστραϕούμε, ότι ζωή έξω από την ΕΕ δεν υπάρχει. Θα στα πουν πάλι με την ίδια σιγουριά που είχαν και παλιότερα.

Τώρα που οι «αυτοδιοικητικές» εκλογές πλησιάζουν, όλοι αυτοί είναι έτοιμοι να «παίξουν τα ρέστα τους». Συσπειρώνονται γύρω από τα υπολείμματα εξουσίας που τους απόμειναν. Δίνουν λυσσαλέα μάχη για να επιβιώσουν πολιτικά και μερικοί απ’ αυτούς και οικονομικά. Τελευταίο τους καταϕύγιο, οι «δημοτικοί τους άρχοντες». Ο Αρναουτάκης – αϕού ψήϕισε το πρώτο μνημόνιο και χρημάτισε υϕυπουργός του Γιωργάκη Παπανδρέου – τώρα είναι, λένε, ο πιο «πετυχημένος» περιϕερειάρχης στη χώρα. Ο Κουράκης ϕυσικά και επιθυμεί – σιγά μη δεν επιθυμούσε- να είναι ξανά δήμαρχος Ηρακλείου ενώ ο Σκουλάκης, μετά από 30 χρόνια βουλευτής, αϕού κι αυτός ψήϕισε το Μνημόνιο, έκανε και μια θητεία στο Δήμο Χανίων, θέλει κι άλλη θητεία για να ολοκληρώσει το έργο του!

Ο χρόνος τους έχει τελειώσει !

Δεν αρκεί όμως η συντριβή τους. Δεν αρκεί μια απλή εναλλαγή διαχειριστών. Χρειάζεται να υποστηριχτεί ένας άλλος δρόμος χωρίς μνημόνια, χρέος και ευρώ. Για να έχουμε δουλειές, δικαιώματα, μισθούς, παιδεία και υγεία, δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, χρειάζεται ρήξη και σύγκρουση με το κεϕάλαιο και «απόδραση» από τη «ϕυλακή» της Ε.Ε. Για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και του λαού.

Υ.Γ. Την Κυριακή 23 Μάρτη, κάποιοι από αυτούς, διέπραξαν άλλη μια αθλιότητα. Πίστεψαν ότι με τα χημικά, που το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θέλουν να ρυπάνουν τις θάλασσες μας, αυτοί θα «ξεπλυθούν» από τις πομπές τους και θα εμϕανιστούν «καθαροί» στους ψηϕοϕόρους. Έτσι αϕού μιλούσαν για ώρες και πότισαν με τα σάλια τους τα ματωμένα χώματα του Αρκαδίου επιχείρησαν να εμποδίσουν μια ομάδα ψυχωμένων αγωνιστών από το Ρέθυμνο που θέλησαν, για 5 μόλις λεπτά, να διαβάσουν ένα ψήϕισμα το οποίο υπέγραϕαν μεταξύ άλλων ο σύλλογος αρχιτεκτόνων, ο σύλλογος γιατρών ΕΣΥ, η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου, τέσσερις πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής και πολλοί άλλοι ϕορείς του Ρεθύμνου!!! Το κείμενο διαβάστηκε και τα απομεινάρια του καθεστώτος κατάλαβαν ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Κυριακάκης Γιάννης, υποψήϕιος Περιϕερειάρχης Κρήτης με την Ανυπότακτη Κρήτη-Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση